مرکز ژرژ پمپیدو، نام مؤسسه هنری و فرهنگی است که در سال ۱۹۷۷ به‌نام ژرژ پمپیدو رئیس‌جمهور فرانسه در پاریس برپا شد. طراحی معماری این بنا توسط رنزو پیانو و ریچارد راجرز صورت گرفته است و به عنوان یکی از بحث برانگیزترین بناهای قرن بیستم مطرح شده است. در این طرح تمام لوله‌کشی‌ها و کانال‌های تهویه‌هوا و سیم‌کشی برق در بیرون ساختمان ودر معرض دید قرار دارد.

حتی تیرها و ستون‌های سازه ساختمان نیز همگی دیده می‌شود. این بنا در هشت طبقه ساخته شده که مساحت هر طبقه 7500 مترمربع بوده و نیز دوطبقه نیز در زیرزمین قرار دارند.
هر طبقه به شکل صحنه ای وسیع و کاملا قابل تغییر است. مجموعه ساختارهای حامل نیز مانند پوشش های گوناگون فنی در بخش پیرامونی ساختمان جاسازی شده و نمای بیرونی بسیار منحصربفردی به آن بخشیده است. برخی منتقدان این نما را به نمای یک پالایشگاه نفت در مرکز شهر تشبیه می کنند.
تمامی گردش ترافیکی شمالی –جنوبی، فردی و روان به بخش جلویی مرکز منتهی می شود: لوله های بیرونی رنگ شده، پدیده ای منحصربفرد از ساختمان ساخته اند. لوله های تهویه به رنگ آبی، لوله های آب، سبز و خطوط برق به رنگ زرد درآمده اند. آسانسورها قرمزند. کانال کشی های سفید، به پوشش های تهویه بخش های زیرزمینی است.
 

حتی تیرک های فلزی ساختمان نیز قابل مشاهده اند.
منظور معماران از این طرح، جای دادن سرویس های لژیستیک، بیرون از بدنه ساختمان بوده تا تمامی فضای درونی به موزه اختصاص یابد. یکی از عیب های این سیستم، لزوم محافظت شدید لوله هاست که به طور مستقیم در معرض خوردگی قرار دارند. هرچند تنها ستایش های اندکی نصیب معماری فلزی قرن بیستم و مدرنیسم معماری شد، این بنا به ساختمانی مثال زدنی تبدیل و به عنوان آخرین بنای عظیم مدرن و نخستین بنای عظیم پست مدرن قلمداد شد.
در سال 2006 مرکز ژرژ پمپیدو و کتابخانه آن پذیرای بیش از پنج میلیون بازدیدکننده بود که این رقم به طور میانگین نزدیک به 17000 نفر در روز است. این کتابخانه هر روز به طور متوسط به 6000 نفر خدمات ارائه می دهد.
 

پایگاه اینترنتی موزه نیز در همین سال بیش از سه میلیون بازدید کننده داشته که این رقم در سال 2005 نزدیک به دو میلیون و نیم بوده است .این مرکز در سال 2006 تعداد بیست و چهار نمایشگاه موقتی برگزار کرد که بیش از یک ونیم میلیون نفر از آن ها بازدید کردند. بیش از یک میلیون و صد هزار نفر از این تعداد به نمایشگاه "جنبش تصویرها" مربوط می شود که در طبقه چهارم موزه برگزار شد.
 

همچنین 150 نمایش زنده نیز بیش از 22000 نفر را جذب خود کرده و 857 سانس سینمایی نیز پذیرای بیش از 84000 نفر بود.انتشارات مرکز ژرژ پمپیدو در سال 2006 تعداد 36 اثر را به چاپ رساند. شاهکار کارنامه ریاست جمهوری ژرژ پمپیدو مرکز ملی هنر و فرهنگ بود که نخستین پروژه بزرگ فرهنگی ریاست جمهوری به شمار می رفت. این مرکز به عنوان پیشگام، الهام بخش و الگوی طرح های رئیس جمهورهای آتی، ژیسکار دستن (موزه اورسه، موسسه دنیای عرب، شهرک علوم و صنعت)، میتران (لوور بزرگ، کتابخانه ملی فرانسه، طاق پشتیبانی) و ژاک شیراک (موزه که برانلی) محسوب می شد.
 

ورای مشاجراتی که معماری ظاهرا بی پروای این موزه پیش از یافتن جای خود در چشم انداز و بافت شهری پاریس رقم زد، این مرکز به لطف یک برنامه ریزی جذاب و متنوع و ساعات کار متغیر، به سرعت به عنوان موفقیتی مهم در امر جذب بازدیدکنندگان (200 میلیون بازدیدکننده از بخش های گوناگون خود از زمان گشایش تا پایان سال 2006) مطرح شد. مرکز ژرژ پمپیدو در فرانسه به مفهوم موزه شرافتی دیگر بخشید، مفهومی که در زمان ایجاد این موزه در رکورد به سر می برد. موفقیت این مرکز، سرچشمه ایجاد موسسات موزه ای پرشمار دیگری در سال های دهه 80 و 90 شد.